Mijn muzikale pre-historie:

Mijn muzikale interesse begon al op jonge leeftijd met het luisteren naar muziek. Het begon met cassettebandjes, daarna het verzamelen van platen. Twee dingen hadden een bepalende invloed op mijn voornemen om muziek te gaan maken.

De eerste was dat mijn oom drummer was in en band en elke keer als ik hem had zien spelen, was ik daar heel erg enthousiast over en droomde ik ervan om dit ook te kunnen doen.

De tweede reden was dat ik rond mijn 10^e jaar (‘80/’81) helemaal opging in het Beatles verhaal en hun muziek. Dat zij al die liedjes zelf hadden geschreven, dat sprak voor mij tot de verbeelding en tot op de dag van vandaag is dat nog steeds een motivatie om liedjes te willen schrijven.

Voordat ik The Beatles leerde kennen, was ik erg enthousiast van de top 40 nummers van The Police en The Specials. Toen bleek dat onbewust het ska/reggae ritme mij al erg aanstond. Een paar jaar later heb ik van “potten en pannen” een drumstelletje samengesteld en kreeg ik de grote interesse om te gaan drummen. Vooral op die ritmische reggaemuziek vond ik het interessant om mee te spelen op mijn “potten en pannen”. Favoriet was onder andere het album Signing Off van UB40 en LIVE van Bob Marley & The Wailers om op mee te drummen.

Met eigenlijk onbruikbare middelen probeerde ik van alles om een band te vormen met mijn kameraden Peter van Roekel en Amar Baldew. Ik vond het geweldig om te doen en de beleving om een bandje te hebben, daar was ik helemaal vol van.

Hieronder volgen mijn muzikale belevenissen door de jaren heen: 

1986 band: BLACK PEARL (1986-1988)

Leden: Peter van Roekel: guitar / Peter Philipsen: bass & vocal / Henk-Jan Meurs: drums & vocals / Erik Cantin: gitaar (1986) / Koen gelderman: guitar & vocals (1988) / Robert Boermans: keyboards (1988)

Samen in een bandje spelen was iets waarover Peter van Roekel en ik al op jonge leeftijd aan het dagdromen waren. Medio jaren 80 leerden wij Peter Philipsen kennen en we raakten bevriend. Peter P. was net als wij ook een muziekliefhebber en kon basgitaar en gitaar spelen. Toen we elkaar beter kenden in de loop van 1986, was er ineens, na een feestje, het idee om met elkaar een band op te  starten.

Met Peter van Roekel op gitaar en Peter Philipsen op basgitaar en ik…. op mijn potten en pannen, want een drumstel had ik toen nog niet. Een schoolkameraad van Peter van Roekel, Erik Cantin deed ook mee op gitaar.

Heel wat zaterdagmiddagen op een zolder ergens op de Haverlanden in Wageningen, waren wij bezig om ons muzikaal te ontwikkelen. Een bandnaam werd bedacht en we werden het eens over de naam Black Pearl (naar het nummer van Margriet Eshuijs).

We maakten met cassetterecorders opnames, die vooral ik ‘grijs draaide’ en met iedereen wilde delen die het maar horen wilde. Het was kwalitatief helemaal niks, maar voor mij was het allemaal al helemaal geweldig. Na een half jaartje ongeveer stopte het met Black Pearl, ik denk vooral omdat ik geen drumstel had, verloren we met elkaar de motivatie om door te gaan.

Van mijn drummende oom kreeg ik wat spanringen, drumvellen en bevestigingsmateriaal en omdat ik geen financiële middelen had om een drumstel te kopen, besloot ik om met die spulletjes zelf een drumstel te gaan maken.

Van een installatiebedrijf uit Wageningen, via een schoolkameraad van Peter van Roekel, kreeg ik stukken buis, resten van grote installatie-buizen. Deze buizen waren van metaal en PVC. Met wat schroefdraad, boutjes en stofzuigerstang, lukte het uiteindelijk om wat trommels te maken. De bassdrumklopper was nog een heel verhaal, maar uiteindelijk kon ik die en hihatbekkens en later ook een snaredrum van een paar van mijn drummende schoolkameraden overnemen. Hi-hat standaard en een ride-bekken kocht ik en zo had ik uiteindelijk, in de loop van 1987 een drumstelletje gerealiseerd, waarmee ik wat kon aanvangen in een bandje.

Daardoor kwam Black Pearl (zonder Erik Cantin) weer bij elkaar om weer op die zolder op de Haverlanden in Wageningen lawaai te maken.

In de loop van 1988 gingen we ertoe over om elders in Wageningen te repeteren om de familie van Peter te verlossen van alle lawaai. In die periode traden mijn schoolkameraden Koen Gelderman en Robert Boermans toe tot ons bandje Black Pearl als versterking. 

Intussen was ik vanaf ’86 begonnen om op autodidactische manier gitaar te leren spelen. De motivatie hiervoor was vooral, omdat ik heel graag net als The Beatles, liedjes wilde schrijven. Deze interesse deelde ik met Koen Gelderman op school en onder andere door die gedeelde interesse werden wij vrienden. Met onze interesse in oude rock’n roll van o.a. Carl Perkins en blues, samenzang van Crosby, Stills, Nash & Young en natuurlijk The Beatles, probeerden we liedjes te schrijven die we met de band zouden kunnen spelen. Ook met Peter Philipsen was ik regelmatig bezig om liedjes te schrijven, waarbij ik de akkoordjes bedacht en Peter de teksten. We maakten natuurlijk weer repetitie opnames met een cassetterecorder, die we vol trots lieten horen aan iedereen die het maar horen wilde....

Op het Duno College in Doorwerth (waar ik op school zat) mochten wij ons in de zomer van 1988 laten horen. Het was een buitenconcert op één van de schoolpleintjes en voor ons was dit al heel wat, maar na de opname van het optreden beluisterd te hebben, waren we er toch wat minder enthousiast over.

Omdat Peter van Roekel medio ’88 praktisch geen mogelijkheid meer had om deel te nemen aan de band,  kwam het tot een eind van Black Pearl.

1988 band: MR. SHORTNAIL (1988-1991)

Leden: Marco van Koppenhagen: guitar & vocal / Peter Philipsen: bass & vocal / Henk-Jan Meurs: drums & vocal / Koen Gelderman: guitar & vocal / Patrick Roos: guitar, percussie & vocal (1989-1991) / Arjen Leerkes (1990)

Op de Markweg in Renkum organiseerden Peter Philipsen en ik in de zomer van 1988 een jam-sessie, waarbij we mijn schoolkameraad Marco van Koppenhagen uitnodigden. Marco was helemaal thuis in het Herman Brood & His Wild Romance repertoire en dat was dan ook de basis voor het materiaal wat we die middag hebben gejammed.

Een klik was er zeker en dat was dan ook de basis voor een nieuw bandje en de naam voor de band was er al heel vlot. Koen verzon het, verwijzend naar de nagelconditie van Marco van Koppenhagen en daardoor werd het Mr. Shortnail.

In het najaar van ’88 ging de band van start met toevoeging van Koen Gelderman (die de bandnaam ook bedacht had). Opmerkelijk was dat wij alle 4 heel actief waren met liedjes schrijven, dus dat leidde ertoe dat we voornamelijk eigen werk probeerden te spelen. In

In de 1^e periode jammeden we vooral, om elkaar muzikaal goed te leren kennen en ons te ontwikkelen in samenspel. Totdat het moment kwam, ergens in januari 1989, dat we de vraag kregen om op een schoolfeest van het Wagenings lyceum te spelen.

Dat klonk natuurlijk stoer, dus daar gingen we ondanks onze geringe ervaring toch wel op in.

Alle liedjes die we ooit gejammed hadden en alle eigen werkjes die we redelijk konden spelen, vaak met een versnelling, hier en daar, zodat wij zo nu en dan meer op een Punk-band leken dan we zelf dachten. We waren na afloop euforisch gestemd, erg blij dat het was gelukt!

Duidelijk was dat er op een gestructureerde manier liedjes ingestudeerd moesten worden, zodat het repertoire vast kwam te liggen.

Daar werd in de loop van 1989 aan gewerkt. Oude rock’n roll krakers, semi-akoestische folky eigen werkjes en wat funky en reggae werkjes werden het repertoire. Er werden wat optredentjes gedaan, die wat gestructureerder verliepen dan de eerste.

 We leerden Patrick Roos kennen, die de leadzanger was van o.a. onze collegaband Victims Of Fashion. Dat wij regelmatig 3-part harmonie zongen, was voor Patrick interessant en dit leidde tot toetreding van Patrick tot Mr. Shortnail. Hiermee waren we met 5 personen die liedjes schreven. Enthousiast werd er verder gewerkt aan een repertoire van liedjes van ons 5-en.

1990: album: MR. SHORTNAIL – “RELIEVE NATURE”

Eind 1989 vonden we dat we het resultaat moesten gaan vastleggen als demo. Ons collega bandje Victims Of Fashion hadden  ook een demo opgenomen en dat sprak bij ons tot de verbeelding. De demo (album) werd opgenomen in januari 1990 in de Jacobibergstudio in Arnhem. Met als gast muzikant Arjen Leerkes op saxofoon (ook lid van Victims Of Fashion), die vervolgens ook regelmatig met ons mee zou blijven spelen. We lieten van de 11 tracks tellende demo met de titel “Relieve Nature” 100 cassettebandjes maken, met een door mij ontworpen en door een drukkerij afgewerkte hoesje. Alle bandjes werden verkocht!

Opmerkelijk daarna is dat we op 5 mei 1990 in Wageningen live speelden op het marktplein. We speelden hier alle nummers van ‘Relieve Nature’ live.

Dit repertoire werd in de loop van 1990 uit gebreid met meer eigen werkjes en wat covertjes. Hiermee werden nog wat optredens gedaan. Maar eind 1990 bleek door ego-achtige probleempjes de band uit elkaar gevallen te zijn. 

1991: EP: MPG – “FEEL THE BLUES”

Medio 1990 was er in de top 40 nummer van BB Queen met de titel “The Blues House”. Dit nummer sprak Peter P. en mij erg aan en wij besloten een soortgelijk nummer te schrijven. We besloten om dit, samen met Koen op te gaan nemen in de Jacobibergstudio in Arnhem. Dit bleek een heel studioavontuur, waar we veel tijd aan besteed hebben en veel van hebben opgestoken. Met nog drie werkjes, van elk van ons één, werd dit een demo (EP), die we in eerste instantie voor onszelf hebben gehouden en niet hebben verspreid.

 Mr. Shortnail kwam kortstondig nog een tijdje bij elkaar in de 1^e bezetting als kwartet, om te kijken of een restart mogelijk was, maar dat bleek niet het geval te zijn. Na nog een laatste reünie eind 1991, viel het doek voor Mr. Shortnail definitief.

1992: band: THE FACEJUNS (1992-2006)

Leden: Henk-Jan Meurs: drums & vocal / Peter Philipsen: bass, guitar & vocal (1992-2004) / Peter van Roekel: guitar / Stefan Jaspersen: saxophone, bass & vocal / Theo Sap: guitar & vocal (1993-1997)/ Paulus Sinay: trumpet & vocal (1995-2006)/ Imre Wessels: guitar (1998-2006)/ Kathleen Strik: saxophone, percussion & vocal (1999-2003) / Kenny van Norden: bass (2005-2006) Niels van de Berg: gitaar (1997)

Tijdens een van die sessies in Haarlem kwam Stefan Jaspersen een keer met ons jammen, samen met Roel van Rongen. Dit bleek weer mogelijkheden voor een band te openen. Vanuit België kreeg ik via via een verzoek om een optreden met band te regelen op een feest. Ik polste  Peter, Peter en Stefan of ze daar wat voor voelde om samen te gaan spelen en deze uitdaging aan te gaan.

Ze waren hiervoor te porren en zo doende werd het nieuwe bandje een feit en de naam ‘Timespan Circus’ verzon ik voorlopig als bandnaam. Er werd gerepeteerd in Haarlem, met heel wat prettige randzaken daar omheen. Het optreden in België was een spannend wapenfeit wat tot een redelijk goed einde werd gebracht. Hett smaakte in elk geval naar meer!

Theo Sap kwam zo nu en dan eens tijdens een oefening bij ons om de hoek kijken en langzamerhand ging hij meedraaien en mee repeteren en vulde ons aan tijdens de optredens die we deden met ‘Timespan Circus'.

Toen Peter Philipsen in het najaar 1993 weer terug was in Nederland, gingen we verder met de band. De sfeer zat er in die tijd goed in, wat leidde tot een creatieve tijd, vooral met het duo JapSap (stefan en Theo) als basis voor wat nieuwe werkjes, die Peter, Peter en ik voorzagen van een full-band arrangement. In deze arrangementen ontkwamen we er niet aan dat je vaak onze toenmalige grote voorbeelden terughoorde, namelijk Doe Maar en De Dijk. Met dit nieuw gecreëerde materiaal en de nummertjes die we het jaar daarvoor hadden opgenomen, werd er gewerkt aan een repertoire in de loop van 1994, waar we wat optredentjes mee hebben kunnen doen in die tijd. Ook de bandnaam kwam toen ter discussie en na heel wat opties, werd de naam met terugwerkende kracht: The Facejuns!

Januari 1995 presenteerden The Facejuns hun tot dan toe ontwikkelde repertoire in een optreden, waar we heel veel plezier aan beleefden en die compleet werd vastgelegd op video, wat in die tijd een waardevol resultaat was. 

In de loop van dat jaar 1995 kwam Paulus Sinay op trompet en zang bij de The Facejuns meespelen.

Hierdoor was er nog meer mogelijk, we hadden nu namelijk een blazerssectie!

Dit had invloed op de arrangementen van onze liedjes en dat motiveerde weer tot het maken van nieuw repertoire. Hierdoor werd het mogelijk om meer soul en rhythm & Blues te kunnen spelen en dat vonden we maar wat leuk! De Dijk was wel één van onze grote muzikale voorbeelden en hun blazerssectie sprak altijd tot de verbeelding. Nu konden wij ook zulke arrangementen gaan proberen te maken.

1996: album: THE FACEJUNS – “1996”

Met Saoul Burnet als percussionist werden er eind 1995 in Haarlem wederom opnamesessies georganiseerd en werden deze nieuw bedachte liedjes opgenomen. Met deze en wat akoestische opnames die we in mijn huiskamer maakten, en nog een aantal live opnames, stelden we een album samen.

Het werd uiteindelijk uitgegeven in 1996, daarom gebruik ik dat nu als titelaanduiding, omdat er geen titel aan werd gegeven.

Dit album werd uitgebracht op CD!..en dat was medio 90’s best een uniek en waardevol dingetje!

Met dit song-materiaal werden er vervolgens wat optredens gedaan. Om ons weer eens te presenteren aan vrienden en bekenden, huurden we op 27 oktober ’96 de zaal van Jacobiberg Arnhem af en daar speelden we ons repertoire in een culturele feestelijke entourage, met wat gasten en gastoptredens.

1996: album: HANK MERSEY – “BEST OF 1989 – 1994”

Omdat het mogelijk was geworden om een CD te laten maken van eigen materiaal, stelde ik een verzamel album samen van wat ik tussen 1989 – 1994 aan leuke stukken had opgenomen en liet hiervan en CD maken.

1997: album: THE FACEJUNS – “LUSTRUM”

In de loop van 1996 en 1997 deden we met The Facejuns nog wat feestelijke optredens, maar jammer genoeg steeds vaker zonder Theo erbij.

In die periode trad Niels van de Berg op gitaar toe tot The Facejuns om de gelederen te versterken, maar dat bleek maar voor korte tijd...

In het najaar ’97 werd door meerdere omstandigheden besloten om een punt achter The Facejuns te zetten.

Als afsluiting, maakte ik van de in de periode ’92 tot ’97 gemaakte opnamen, een compilatie dubbel cd, met de titel “LUSTRUM”. Hierop verzamelde ik demo's, jams en live-opnames, die we met The Facejuns nog niet eerder gepubliceerd hadden.

In die tijd was ik bezig met opnames voor een nieuw Hank Mersey album en deze MPG opnames belandde op dit album. Ook een opname van een reünie met de oude Shortnail-line-up kwam op dit album te staan. Ik liet van dit album een aantal CDs maken en kon deze verspreiden.

 In het voorjaar van 1998 kreeg ik ineens een telefoontje van "Van Den Ende Producties" met de vraag of ik mee wilde doen aan The Soundmixshow. Ze hadden een cassettebandje binnen gekregen met daarop het nummer Helplessly Hoping, wat we met MPG hadden opgenomen en op ‘From Da Hack On Da Tack’ was terecht gekomen. Tot op de dag van vandaag weet ik niet wie ons heeft aangemeld hiervoor.

 In de formatie MPG ging het alleen door omstandigheden niet lukken om mee te doen aan The Soundmixshow, doordat Peter Philipsen verhinderd was.

 In plaats van Peter Philipsen, vonden we onze oude vriend Patrick Roos bereid om dit avontuur aan te gaan. Hiermee kwam de formatie MRG tot stand. Uiteindelijk kwamen we zover dat we mee konden doen aan de TV-uitzending op RTL4 (NL) in 1998. Wel met een ander liedje dan wij hadden gekozen, namelijk "Teach Your Children".

Eind 1998 verhuisde ik naar Uden, van een flat naar een rijtjeshuis, wat voor mij meer vrijheid en mogelijkheden  tot muziek maken betekende. Ik begon aan een opnameperiode, gewoon in de huiskamer, waar mijn gezin gewoon bij was.

1999: album: HANK MERSEY – “THE LIVINGROOM TAPES” (highlights)

Dit resulteerde in het album ‘The Livingroom tapes’. Op dit album staan ook de opnames van een sessie met MPR&G. Ik gaf deze op CD uit, aangezien ik intussen zelf een AudioCD-brander tot mijn beschikking had.

Aan het einde van 1999 kreeg ik een MD8-sporen recorder tot mijn beschikking en een keyboard van goede kwaliteit, met een goede geluidskaart. Dit maakte ineens nog veel meer mogelijk voor mij!

1999: band THE FACEJUNS (1999 – 2006)

Intussen had er in 1999 een reünie plaats van The Facejuns, alleen niet in de bezetting van 1996. Zonder Peter van Roekel, Theo en Saoul, maar nu met Imre Wessels op gitaar en Pascal Snijder op piano. Na een korte periode maakte Pascal alweer plaats voor het vertrouwde lid Peter van Roekel.

Ook Kathleen Strik deed intrede bij The Facejuns als vocaliste en later op saxofoon.

 Omdat dit tot stand kwam rond het einde van 1999 en doorging in 2000, dacht ik dat het leuk zou zijn om mijn nieuwe opname-mogelijkheden te benutten om een nieuw Facejuns album te maken. Met allemaal sessies met de afzonderlijke Facejuns leden, werden er gedurende het jaar 2000 zo’n 20 nummers eigen werk opgenomen.

2000: album: THE FACEJUNS – “FUNK*SOUL*BROTHER”

Dit resulteerde in het Facejuns-album ‘Funk*Soul*Brother’. Deze werd aan het einde van 2000 op CD uitgebracht, en er werden tientallen van verspreid in de loop van 2001. In de loop van 2001 leerden we dit nieuwe materiaal en covers om een nieuw repertoire te genereren. Met het oog op 2002, waarin het 10 jaar geleden zou zijn dat we de band startten, wilden we daar op een leuke manier de aandacht op vestigen met een paar feestelijke avonden...

….Met The Facejuns waren we dus in de loop van 2002 bezig met de voorbereidingen van die feestavonden in het teken van 10 jaar Facejuns. Op één van die avonden kwam er een vriendschappelijke band uit Denemarken ons bezoeken, die door ons toentertijd hier in Nederland “The Crazy Danes” werden genoemd. Ze speelden één van die avonden als ons voorprogramma.

Dit had tot gevolg dat zij ons in de loop van 2004 uitnodigde om met The Facejuns naar Denemarken te komen om daar met hun een optreden te verzorgen.

Begin 2003 verliet Kathleen Strik de band en ontstonden er ideeën om wat meer effect en dergelijke toe te voegen aan onze muziek en daar liep Arni Michilsen een tijdje voor mee, om daar iets op te bedenken. Uiteindelijk besloten we dat dit niet helemaal past bij ons en gingen we ons voorbereiden op het optreden in Denemarken maart 2004.

 Deze tour naar Denemarken heb ik geprobeerd zo goed mogelijk vast te leggen met mijn camera en dit resulteerde in de DVD “A Band OF Brothers”. 

En dan, met goede herinneringen neemt  Peter Philipsen na deze tour naar Denemarken in maart 2004 afscheid van The Facejuns, omdat hij verhuisde naar Londen.

Dit was een enorme aderlating voor ons bandje, in meerdere opzichten. Hoe nu verder?

We startte daarom met een zoektocht naar een bassist voor de Facejuns. Er werden nog wel optredens gedaan, met invaller Arni Michilsen op basgitaar en af en toe als Peter Philipsen in Nederland was, speelde hij voor de gezelligheid mee.

Uiteindelijk wordt er medio 2005 een nieuwe bassist gevonden in Kenny van Norden.

Met Kenny als aanvulling, was er weer sprake van  nieuwe energie en plezier binnen the Facejuns, al bleek dit maar voor een korte periode te zijn.

Niet iedereen van de Facejuns had meer hetzelfde muzikale plezier met de band en de muziek. In de zomer van 2006 gaven The Facejuns daarom hun afscheidsconcert.

 Van de video-opnames van de laatste optredens stel ik vervolgens een DVD samen, met de titel “It’s Better To Burn Out”, met een verwijzing naar Neil Young’s "My My, Hey Hey...."

In de loop van 2008 ontstonden er allerlei creatieve ideeën, waaronder gebruik van effecten en arrangementen, in de lijn van Pink Floyd en dergelijke bands. Een van de ideeën was om voor sommige zanggedeeltes een ouderwetse omroepinstallatie met van die toeters voor op de auto te gebruiken. Uiteindelijk kwam het daar nooit echt van om het toe te passen, maar de voorpret hierover was erg leuk in die tijd! Op die manier, vooral ook met inbreng en invloed van Arni, ontstonden er songs die een expressiever karakter kregen, dan voor die tijd. Na een half jaar songs en een stijl te hebben ontwikkeld in ons bandje, ging na een gezamenlijke jam-sessie, Bob de Haard (zang / gitaar/ piano) met ons mee spelen en dat klikte goed.

Met Bob in de gelederen kwam er nog meer songmateriaalopties bij en ook de factor expressiviteit werd door hem ondersteund. We organiseerden een optreden om onszelf te presenteren aan onze “vrienden en bekenden” en vooral om te kijken wat men van onze creaties zou vinden.

Omdat Arni in diezelfde tijd zijn eigen band was gestart, was Le Parc te veel voor hem en hij verliet na dat optreden de band. Hierdoor bemerkten we wel dat dit ons bandje uit evenwicht bracht.

Ook mijn wens om het drummen in te ruilen voor de gitaar speelde nog steeds nadrukkelijk door mijn hoofd. Na een goed beraad, besloten we een doorstart te maken met een nieuwe versie van Le Parc.

2009: band: Hank Mersey & The Dirty Cats (2009)

Ondertussen werd ik gevraagd om een feest muzikaal te omlijsten. Toen kreeg ik het idee om dit in fifties stijl te doen, met alleen maar oude rock ’n Roll klassiekers. Kenny was al snel bereid om mij hierbij te helpen en zijn broer Norman op drums wilde daar ook graag aan meedoen. Toen Bob ervan hoorde, was hij ook enthousiast om mee te doen en zo was de band rond. Hank Mersey & The Dirty Cats koos ik als naam voor dit projectje.

Tijdens een oefensessie van Hank Mersey & The Dirty Cats realiseerden we ons dat Norman van Norden op drums best wel eens een hele goede aanvulling zou kunnen zijn voor ons bandje Le Parc.

Dat gebeurde vervolgens, maar de akoestische opzet behielden we en op die manier deden wij onze eerste paar optredens.

Dit smaakte naar meer en met deze bezetting lukte het om een nieuw Le Parc te realiseren. Daar waren we maar wat blij mee en we gingen aan de slag om een goede elektrische set neer te kunnen zetten. Arrangementen werden bedacht en uitgewerkt voor wat oudere en een aantal nieuw geschreven songs. In april 2010 besloten we om de Boulevard in Breda af te huren om ons te laten horen aan vrienden en bekenden. Dit optreden verliep boven verwachting goed en gaf ons het vertrouwen dat we met ons bandje en eigen repertoire de kleinschalige culturele festivals van Nederland konden gaan aanschrijven om optredens te regelen. 

Dat sturen van mails naar zalen, poppodia, festivalorganisaties enzo is altijd best een werkje en een onderhandeling. Waar we in elk geval al snel een mogelijkheid kregen was bij JamPop in Everdingen. En toen kwamen er daarna nog wat opties, waaronder een radio-optreden bij Radio Ideaal in Zelhem. Dat was ook zeker een wapenfeit waar we trots op waren! Ook het optreden bij Jampop verliep vol glans en we kregen lovende kritieken!

Jammer genoeg liep vervolgens niet alles naar wens, want door Bobs omstandigheden op dat moment, was Bob in de lente van 2011 niet meer in staat om met Le Parc door te gaan. We lastten daarom een sabbatical jaar in om te kijken of we het na een jaar weer zouden kunnen oppakken.

2012: band: BIG HANK & THE DIRTY PEANUTS

Leden: Henk-Jan Meurs: gitaar & vocals / Jaap van Norden: gitaar & vocals / Kenny van Norden: double-bass / Norman van Norden: drums.

 Norman was ook gitarist in de Vuilnisband en die hadden op 31 maart 2012 een optreden in Varsseveld. Omdat ze graag een voorprogramma of wel een opwarmertje wilden hebben voor hun optreden, vroeg Norman aan Kenny en aan mij of wij onze Rock’nRoll-act misschien van stal konden halen… En dat besloten we te doen, in samenwerking met Jaap van Norden op gitaar. Rock’nRoll klassiekers die Jaap kon zingen en die ik kon zingen werden ingestudeerd en het werd een leuk éénmalig optreden.

2012: band: BIRANHA (2012-2015)

Leden: Henk-Jan Meurs: guitar & vocals / Peter van Roekel: guitar & vocal / Richard Zopfi: drums & vocals / Gordon Braicks: bass

Rond april 2012 sprak ik Richard Zopfi, die ik op afstand kende als een erg goede drummer.

Tijdens onze drummerszoektocht voor Le Parc, hadden we hem ook benaderd, maar toen had hij het nog te druk met allerlei bandjes.

Ik stelde Richard nu een jamsessie voor, om te kijken of er op een of andere manier een muzikale klik was. Hij zou het me laten weten of hij het zou doen en of hij de bassist uit zijn vorige band: Gordon Braicks ook zover zou kunnen krijgen om mee te doen. Peter van Roekel en ik waren de oud Le Parc-ers die graag door wilden en we waren dus benieuwd of het zou gaan lukken om dit nieuwe bandje op de rails te zetten..

In mei 2012 hadden een aantal van The Facejuns, waaronder Peter Philipsen een reunieweekend bij Stefan in Axel. Dit was een leuk wederzien, na heel wat jaartjes. Op de heenweg daar naar toe kregen Peter van Roekel en ik het telefoontje van Richard, dat hij en Gordon die jamsessie wel wilden gaan doen.

Deze jamsessie werd gepland in juni en de sessie verliep ongelofelijk goed! Het was alsof we elkaar al jaren kenden! 

Natuurlijk moest er bepaald worden wat voor materiaal gekozen zou worden als repertoire. Alleen eigen werk werd ook dit keer heel spannend gevonden. Nummers uit het Le Parc repertoire werden tegen het licht gehouden en een paar songs gingen door als repertoire voor de nieuwe band… ..een band met nog geen naam.

Dit album liet ik horen en het bleek bij mijn nieuwe bandmaten wel in de smaak te vallen.

Wat een enthousiasme leverde dat allemaal op, vooral bij mij, maar dit was in de hele band merkbaar! Een bandnaam werd dankzij mijn vrouw ook gevonden en het werd: Biranha!

 Gauw nam ik contact op met Jampop om te polsen of wij dat seizoen daar nog aan mee konden doen. Dat bleek te kunnen, dus dat was meteen ons doel waar we naartoe konden werken. De voorbereidingen liepen erg goed en dat maakte dat we heel benieuwd waren wat ze er bij Jampop van zouden vinden. Februari 2013 mochten wij meedoen aan de voorronde van Jampop. We kregen geweldige kritieken en men was erg goed te spreken over ons optreden.

Dat versterkte ons vertrouwen om meer optredens te gaan doen. Dat lukte en zo speelden we een aantal optredens in 2013 die goed verliepen. Natuurlijk ook de finale van Jampop, die we ondanks dat we de spits moesten afbijten, met glans wonnen! We konden ons muzikale geluk niet op! Daar kijk ik dan ook met veel lol en plezier op terug. We wonnen er een optreden in Henk Westbroek’s café mee, in Stairway To Heaven in Utrecht, ...weer een wapenfeit!

Aan het einde van 2013 besloten we dat een 4-track demo wel handig zou zijn om aan nieuwe optredens te komen. Met wat kunst en vliegwerk maakten we deze EP in november/december van 2013.

2014: EP: BIRANHA – “KEEP IT GOING”

Ook in 2014 hadden we vervolgens leuke optredens te doen en bleef het succesvol en naar wens verlopen. Ook dat jaar deden we aan een bandwedstrijd mee, met als doel om op het Wolluk Stock festival te mogen spelen. Boven verwachting, wonnen wij deze bandwedstrijd en we speelden op het festival.

Ook voor 2015 deed ik mijn best om weer een leuke serie optredens te regelen. Dat lukte allemaal, maar Richard gaf toen al aan twijfels te hebben of hij verder wilde met Biranha. Toch werden de optredens van het festivalseizoen ’15 afgewerkt.

 Intussen was ik wederom begonnen aan het schrijven van nieuw songmateriaal en was dit aan het vastleggen als een album op bandcamp. De bedoeling ervan was dat hieruit nieuw materiaal zou ontstaan voor Biranha. 

Met de overige drie leden besloten we op zoek te gaan naar een nieuwe drummer.

Via een gemeenschappelijke vriend werden we in contact gebracht met Rogier Calsijn. Gordon had naast Biranha nog een andere band, en hij adviseerde de drummer Stephan Cornelisse uit die band.

 We besloten om een auditieavond te houden met de 2 drummers, om te kijken wie van de twee de grootste klik had met onze muziek. 

Die klik bleek het meest gevonden met Rogier en hij werd vervolgens ingelijfd bij Biranha als de nieuwe drummer. Het inwerkingsproces ging zo snel, dat we in het voorjaar van 2016 al weer een optreden konden plannen, gevolgd door nog een reeks optredens. Aan het einde van het festivalseizoen waren de omstandigheden voor Peter zo geworden, dat hij de laatste 2 optredens van Biranha dat seizoen, niet mee kon doen.

Die optredens verliepen daarom noodgedwongen als trio. Toch beviel mij deze ervaring van in een trio spelen heel erg goed, door de vrijheid die ik erdoor kreeg en ondanks dat het harder werken is, vond ik het ideaal om te doen...

Ter zijde: Nadat The Facejuns in 2006 uitelkaar gingen, kwamen sommige leden zo af en toe, door de jaren daarna nog wel eens bij elkaar. Stefan Jaspersen en Theo Sap, samen ook wel JapSap genoemd, bedachten nog wel eens klein kunst achtige Nederlandstalige werkjes. Ik mocht daar dan vervolgens arrangementen bij bedenken en daar invulling aan geven. Zo nu en dan was Paulus ook van de partij met zang en trompet.

In 2015 verzamelde ik de meeste van de liedjes die er werden opgenomen en met de bandnaam die we bedachten BACK2DABOON, bracht ik het als bandcampalbum uit, met de titel “De Verzamelde Stukken”.

band: BACK2DABOON (2007-2015)

Stefan Jaspersen: sax, bass & vocals/ Theo Sap: guitar & leadvocals / Henk-Jan Meurs: drums, bass, guitars, organ, piano, percussion, synths, vocals/ Paulus Sinay: trumpet, percussion & vocals.

Want, wat was er nog meer gebeurd in 2016?

Er gebeurde iets wat ik onder normale omstandigheden niet meer verwacht had, dat het zou gebeuren! Een reünie van The Facejuns in de  bezetting van 1996, met een 4-tal optredens als uitgangspunt. Het waren speciale omstandigheden die wij allemaal niet gauw zullen vergeten.

 Het waren echt een paar geweldige maanden en geweldig dat we weer als Facejuns bij elkaar waren!

2017: album: HANK MERSEY – “THE MOST SUCCEEDED SONGS IN 3 DECADES 1987 - 2017” 

Tijdens het samenstellen van het compilatie-album, kwam ik allemaal opnames tegen, waar ik nooit echt wat mee gedaan had of die ik eigenlijk niet goed genoeg vond om te publiceren. Deze opnames publiceerde ik op Bandcamp als een verzameling van outtakes.

In deze periode aan het begin van 2018, had ik ook ineens een creatieve periode. Ik was enorm beïnvloed door oude blues van onder andere de eerste albums van BB King en Freddie King. Ik probeerde opnames te maken van nieuwe en oudere werkjes, die net zo low-fi klonken als die oude platen. Met deze opnames en al mijn nooit gebruikte opnames (outtakes) stelde nog een compilatie samen op Bandcamp met de titel “Low-Fi And A Bit Too loose”.

2018: album: HANK MERSEY – “LOW-FI AND A BIT TOO LOOSE”

ZANGER HENK

Al een aantal jaren speelde ik achtergrondmuziek tijdens de "Avond van de Alfabetisering", wat elk jaar op mijn werk bij IBN in Uden gehouden werd. In 2017 vroeg mijn collega Harm of ik er wat in zag om Nederlandse liedjes met herziene teksten in de onderwerpen die pastte bij deze Avond van de Alfabetisering te zingen.

Dat heb ik uiteindelijk gedaan, niet live, maar ik nam 4 tracks op en we maakten er ook videoclips bij.

Uiteindelijk kozen wij er voor dat ik onherkenbaar zou zijn, als een personage, met de naam "Zanger Henk". Deze clips van Zanger Henk werden op de avond van de alfabetisering vertoond in 2017. Een muzikale ervaring erbij, uit een heel andere hoek dan ik gewend was.

Tijdens dat ik bezig was met deze muzikale activiteiten, realiseerde ik me wel dat ik het muziekmaken in een band erg miste!

Zoekende naar een nieuwe band optie, organiseerden Kenny, Norman, Ruben Krus (drums & vocal) en ik een jam-sessie om te kijken of we een klik hadden voor een nieuwe band. Omdat er wat inhoudelijke verschillen waren in repertoire wensen, bleek die klik er vooral voor mij niet te zijn.

Tijdens die sessie probeerden we een nummer uit waar ik met Norman, jaren daarvoor in onze Le Parc-tijd, mee bezig was geweest om er een Mothers Finest-achtige track van te maken. Tijdens de genoemde jam-sessie ontstond in mijn optiek het juiste idee voor het arrangement. Dit idee heb ik vervolgens proberen vast te leggen in een opname en publiceerde dit toen als single op Bandcamp,  medio 2018 met de titel "The Lawnmower".

2018: single: HANK MERSEY – “THE LAWNMOWER” 

Toen gebeurde er iets, wat ik niet meer verwacht had dat het zou gebeuren. Peter van Roekel belde mij met de vraag of ik  een optreden met Biranha wilde doen, als hij de band bij elkaar zou krijgen.

Daar was ik wel benieuwd naar of dat zou lukken! Het lukte Peter om de band bij elkaar te krijgen Met Gordon, Rogier erbij. Hij regelde een optreden in Breda voor vrienden en bekenden en daar werkten we naar toe, met wat nieuw cover repertoire als extra uitdaging. Ook onze oude muzikale vriend Bob de Haard sloot aan voor wat vocale aanvullingen.

Het werd een leuke avond, die een beetje rommelig verliep, maar aan het einde gaf het ons toch een voldaan gevoel. Deze reünie bleek jammer genoeg niet te leiden tot een definitieve hereniging. Dezelfde reden als het eerdere einde van Biranha leidde tot het einde van deze fijne band!

Op initiatief van Gordon, hadden wij (Gordon en ik)  in augustus van 2018 een ontmoeting met  Stephan Cornelisse om te kijken of we een nieuwe band zouden kunnen starten.

Er werd besloten dat we  als trio zouden starten en dat we niet terug zouden grijpen op ouder reeds bestaand repertoire van mijn hand.

Ik ging daarom nieuw materiaal schrijven en dit in demo’s vastleggen in de maanden september tot en met december 2018.

Dat laatste lukt mij boven verwachting ook allemaal! Gelukkig had ik in het najaar van 2018 een uitermate creatieve periode, wat resulteerde in 4 EPs met totaal 16 nieuwe eigen werkjes (later verzameld in 1 album).

2018: band: GOODBYE WESLEY (2018 - …….)Leden: Henk-Jan Meurs: gitaar & vocals / Gordon Braicks: basgitaar / Stephan Cornelisse: drums

2019: reunie: THE FACEJUNS (2019)

Boven mijn verwachting deed zich wederom een prachtige gelegenheid voor om The Facejuns bij elkaar te brengen voor een speciale gelegenheid en een optreden. Door omstandigheden kon jammer genoeg dit keer Peter Philipsen niet aan deze reünie meedoen. Daardoor moesten we noodgedwongen de verdeling van de instrumenten min of meer omgooien en herverdelen en daardoor nam ik dit keer in plaats van slagwerk, de gitaar voor mijn rekening. Hierdoor werd het wel nodig om een ritmische muzikant toe te voegen voor de ritmesectie en die werd gelukkig gevonden in de persoon van Neljus Limon. Wederom werd de Facejuns reünie een onvergetelijke en prachtige tijd, met veel plezier en voldoening!

2020... 

2020 startte voor mij met veel muzikale plannen en ideeën voor dat jaar en best wel al wat opties om de bühne te gaan beklimmen met Goodbye Wesley. Een aantal gig-opties hadden we al geregeld of bijna geregeld en toen kwamen er begin maart  de beperkingen die werden ingesteld rond het Corona virus, die alle openbare muziekoptredens onmogelijk maakte en dit gold dus jammer genoeg ook voor ons bandje Goodbye Wesley.

In deze periode bedacht ik door deze omstandigheden, dat ik toch maar eens met de tijd mee moest gaan en moest overschakelen naar digitaal opnemen met de PC. Mijn Yamaha MD8, waar ik 20 jaar mee heb opgenomen, had dan ook wel zijn beste tijd gehad...

Ik heb vervolgens een audio-converter besteld en geïnstalleerd en mijn plan is om  opnames te gaan maken en zo weer eens wat muziek te kunnen publiceren.

In september werden er met Goodbye Wesley opnames gemaakt voor een  minialbum en deze werd in november 2020 uitgebracht met de titel El Primero. Op Spotify werd dit minialbum ook gelanceerd en dat geeft een leuk en goed gevoel ;-) .

In september 2021 besloot ik om een bloemlezing uit 20 jaar homerecordings samen te stellen in de vorm van 3 albums met ieder 12 tracks en deze te publiceren op onder andere Spotify. Met de titel "Looking Back On The Tracks" is dit in 3 delen terug te vinden. Ook een verzameling van opnames van Biranha publiceerde ik op diezelfde manier met de titel "Three Fabulous Years".

 In november 2021 bracht ik een album uit "My Lockdown Melodies", met liedjes die ik in de Corona Lockdown periode van 2020/2021 schreef en opgenomen heb. Dit album is terug te luisteren op Spotify en ook op Bandcamp.

Vervolgens maakte ik in november 2021 direct een start met nieuwe opnames van eigen werk, met de bedoeling om hier een "Lockdown nummer 2" van te maken..... Maar dit plan stagneerde door een soort writers-block.

In november 2021 besloten we met Goodbye Wesley, met nog steeds geen mogelijkheid om live te spelen, om nieuw repertoire toe te voegen, in de vorm van een 5 tal covers.  We hoopten natuurlijk gauw wel eens live te kunnen spelen met Goodbye Wesley, maar in eerste instantie kwam er een kink in de kabel.

Vooral ik had met Goodbye Wesley de wens om voor de zomervakantie 2022 nog 1 keer ff ergens live te spelen. Bij toeval gebeurde dit bij "Tante Es" in Demen (vlakbij Ravenstein), waar we op een zondagmiddag in juni op de bonnefooi hebben gespeeld.

Dit was een leuke afsluiting van het seizoen. Ik was weer helemaal in mijn element!

Verder in 2022 hebben we bepaald dat we ons 2e EP-tje gaan opnemen en publiceren. Daarnaast ook vastgesteld welk nieuw materiaal we gaan toevoegen aan het Goodbye Wesley repertoire. Daarvoor maakte ik nog wat vluchtig opgenomen demos, maar voor de rest kwam ik niet toe aan het afwerken van het album waar ik mee bezig was, door persoonlijke omstandigheden en tot op heden is dit blijven liggen.

De plannen voor de opnames van de EP stonden voor  april/mei, en die hebben ook plaatsgevonden in Arnhem. De overdubs die ik moest doen, lieten even op zich wachten, waardoor net voor de zomervakantie de EP klaar was voor de eindmix. Daar werd de laatste hand aan gelegd in augustus en daarna heb ik moeite gedaan om het op Spotify te krijgen, wat  is gelukt.

In september 2023 zag Stephan geen toekomst meer in Goodbye Wesley en dat bracht een einde aan dit avontuur.

In de rest van 2023 besloot ik wat jamsessies te organiseren, vooral ook met muzikale vrienden, waar ik nog niet eerder muziek mee gemaakt heb. Een ervan is een jaarlijks terugkerende jamsessie, die de "Ragavond" als titel heeft gekregen voor de insiders.

Rond het voorjaar van 2024 had ik weer wat inspiratie om de opnames, waar ik einde 2021 mee begonnen was, af te ronden en er een album van samen te stellen. Het is geen Lockdown Melodies deel 2 geworden, wat eigenlijk mijn bedoeling was toentertijd. De titel is nu "Finally!" geworden, omdat het opname-project eindelijk  klaar was.